Al een paar dagen ben ik in gedachten verzonken. Het heeft alles te maken met mijn volgende rolmodel, Alec Loorz. Een jongen uit Californië, die op twintigjarige leeftijd al een carrière als klimaatactivist achter de rug heeft. Op zijn twaalfde zag hij de film van Al Gore, An Inconvenient Truth, en besloot dat hij er alles aan zou doen om de opwarming van de aarde nog binnen zijn leven een halt toe te roepen. Dat hij daarvoor zelfs de Verenigde Staten zou aanklagen wist hij toen nog niet.
Vanaf zijn twaalfde werkte de jonge Alec met een onvermoeibare energie dag en nacht door om zijn missie te bereiken. Hij meldde zich allereerst aan voor Al Gore’s training tot officiële Climate Leader, maar werd vanwege zijn jonge leeftijd geweigerd ('Boehoe, Al Gore,' zoals hij later in een presentatie zei). Toen hij na twee jaar én een persoonlijk gesprek met Al Gore uiteindelijk toegelaten werd, had hij al vele honderden presentaties gegeven aan leeftijdsgenoten op scholen door heel Californië. In de jaren die volgden werden dat tienduizenden presentaties over de hele wereld. Zijn jeugdige enthousiasme, de humor, maar ook de boosheid en verontwaardiging waarmee hij zijn presentaties gaf waren voor velen een eyeopener. Ingewikkelde onderwerpen maakte hij simpel en begrijpelijk voor leeftijdsgenoten. Bekijk bijvoorbeeld de korte video die hij maakte ter ondersteuning van zijn presentaties.
Hij startte de organisatie Kids vs. Global Warming - met name omdat de organisatoren van de conferenties waar hij sprak graag een functietitel op hun aankondiging wilden zetten - en al snel mobiliseerde hij met zijn organisatie leeftijdsgenoten door heel Amerika om projecten op te zetten. In de jaren die volgden sloten steeds meer kinderen en tieners zich bij hem aan en in 2011 organiseerde hij de iMatter March, een wereldwijde demonstratie van meer dan 50.000 (!) jongeren in 45 landen en 180 steden, georganiseerd via sociale media.
In datzelfde jaar kwam hij in aanraking met Mary Woods, een professor in rechten van de Universiteit van Oregon, die had onderzocht dat het in theorie mogelijk was om de overheid van de Verenigde Staten verantwoordelijk te houden voor haar gebrek aan klimaatbeleid via de ‘public trust’. Alec bracht een groep van kinderen en tieners bij elkaar en samen besloten ze de Amerikaanse overheid aan te klagen. Hij schrijft op zijn blog:
‘De meeste zestienjarigen die ik ken, inclusief mezelf, zijn geïnteresseerd in het hebben van een bijbaan, auto, kleding, en rondhangen met vrienden, niet in het redden van de wereld. Mij is nu echter de kans gegeven om precies dat te doen. Toen ik veertien was raakte ik betrokken bij een baanbrekende juridische poging om de atmosfeer te beschermen voor toekomstige generaties en er zeker van te zijn dat wij als jonge mensen straks nog een planeet hebben om op te groeien. Samen met kinderen uit 49 staten klaag ik de staat en de federale overheid aan. Ik wil dat zij de atmosfeer beschermen tegen de uitstoot van broeikasgassen en maak gebruik van een oud juridisch concept met de naam ‘public trust’. Dit concept is gebaseerd op het idee dat de overheid de verplichting heeft om zaken te beschermen waar de burgers van afhankelijk zijn, zoals water. Het is echter nog nooit toegepast op de atmosfeer. Niemand dacht namelijk dat de atmosfeer ooit bescherming nodig zou hebben.’
De zaak zat goed in elkaar, genereerde veel publiciteit en... werd al snel juridisch opengebroken door de beste advocaten van de belangrijkste Amerikaanse olie-maatschappijen. Een harde strijd volgde, die nog steeds bezig is.
Alec Loorz is een inspirerend rolmodel voor de FutureFuel queste, maar ook de reden dat ik wat bedrukt ben. Ik zal je vertellen waarom. In zijn presentaties zie je hem in de afgelopen acht jaar worstelen met dezelfde vragen die ik heb in mijn zoektocht. Je ziet hem steeds diepere antwoorden vinden, net zoals ik die heb gevonden. Van een gebrek aan verbinding tot een systeemcrisis en een planetaire transformatie, veel van onze antwoorden komen overheen. Maar ik zie hem in de presentaties op YouTube ook die twinkeling in zijn ogen verliezen. Ik zie de wanhoop langzamerhand naar binnen sijpelen. Ik zie hem worstelen.
Het fragment dat mij afgelopen weken het meeste raakte is het volgende. Kijk even mee in onderstaande video van een presentatie deze zomer, vanaf 3:47. Alec, nu een twintiger, vertelt over het bos dat tijdens zijn eerste jaar aan de universiteit zo’n belangrijk toevluchtsoord voor hem werd.
Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het is om zoveel van je leven – je vrienden, je hobby's, je middelbare schooltijd – op te geven, zo hard te strijden, zoveel in gang te zetten, en dan niets te kunnen doen om de kap van ‘jouw’ bos te stoppen. Ik werd er stil van en dat ben ik eigenlijk nog steeds.
(Oja, je kunt dus weer vragen meegeven. Met een donatie aan het FutureFuel project help je mijn reis te realiseren en krijg je een persoonlijk antwoord terug van Alec Loorz. Vragen meegeven kan nog tot en met vrijdag 12 september.)